24/41

Apartheid Güney Afrika’sındaki ilk siyah serbest fotoğrafçı olarak Ernest Cole’un yolculuğunu takip eder. Sosyal, politik ve etnik zulmün vahşetini kayıt altına almak şüphesiz cesur ve önemli bir eylemdir, özellikle de büyük ölçüde şüphesiz bir halkı, gözlerden uzakta gerçekleşen korkunç olaylar hakkında bilgilendirmek söz konusu olduğunda. Ancak, bu tür olayları belgeleyenler üzerinde de önemli bir bedel ödeyebilir, bu da raporlarındaki grafik tasvirlerden anlaşılabilir. 1960’ların başında ülkesinde apartheid’in canlı, rahatsız edici görüntülerini çeken Güney Afrikalı fotoğrafçı Ernest Cole (1940-1990) için de durum böyleydi. Bunu yaparken, olayları fotoğraflamak için hayatını riske attı ve çoğu zaman gizlice ve kaçarken çekim yapmak zorunda kaldı. Yine de Cole, siyah vatandaşların acımasız, kayıtsız, duyarsız beyaz bir nüfusun elinde gördüğü rahatsız edici muamelenin dürüst görüntülerini yakalamayı başardı, çoğu zaman diğer Afrikalıların da suç ortaklığıyla. Cole sonunda Amerika Birleşik Devletleri’ne kaçtı ve kısa süre sonra Güney Afrika yetkilileri tarafından ülkenin apartheid uygulamalarının barbarlığını tasvir eden bir fotoğraf kitabı olan House of Bondage’ı (1967) yayınladığı için sürgüne gönderildi. Bu kitap daha sonra kendi ülkesinde yasaklandı. Ancak Amerika Birleşik Devletleri’ne vardığında Cole, bölgenin Jim Crow yasaları altında Amerikan Güneyi’ndeki siyahları etkileyen neredeyse benzer, yasal olarak onaylanmış önyargıları bulduğunda hayal kırıklığına uğradı. Bu hayal kırıklığı, derin bir vatan hasreti ve belirgin bir depresyon başlangıcıyla birleşince onu ünlü yapan fotoğrafik çalışmalardan çekilmeye yöneltti. Sonraki yirmi yıl boyunca İsveç ve başka yerlerde amaçsızca dolaştıktan sonra Amerika Birleşik Devletleri’ne geri döndü, yavaş yavaş belirsizliğe gömüldü (fotoğraf arşivlerinin gizemli bir şekilde kaybolması da dahil) ve 1990’daki ölümünden önce New York sokaklarında evsiz kaldı. Yazar-yönetmen Raoul Peck, Cole’un biyografisini, görünüşte kendi sözleri ve fotoğrafları kullanarak kahramanın hayatını ve görüşlerini ayrıntılarıyla anlatan, ağırlıklı olarak birinci şahıs anlatımıyla belgelendiriyor; hikayesini sunmak için yeni bir yaklaşım. Ve bu, yapımın filmin ilk yarısında harika bir şekilde yapmayı başardığı bir şey. Ancak ortayı geçtikten sonra, resim yönünü kaybediyor. Başlangıçta kullanılan kronolojik anlatım yaklaşımı, kafa karıştırıcı bir şekilde kopuk bir zaman çizelgesi lehine sıklıkla terk ediliyor. Dahası, Cole’un sözleri bazen gereksiz hale geliyor ve sanatsal geri çekilmesinin ayrıntıları (ve bu kararın ilgili sonuçları) gizemli ve açıklanmamış bırakılıyor, bulmacanın birçok parçası uygun bir şekilde eksik kalıyor. Cole’un ölümünden sonra gerçekleşen olayların gözlemlerini nasıl sağlayabildiği de şaşırtıcı, örneğin 2017’de arşiv görüntülerinin çoğunun İsveç’teki bir banka kasasında mucizevi ama açıklanamayan bir şekilde yeniden keşfedilmesi gibi. Ancak ne yazık ki, bu yönetim değişiklikleri film yapımcısının başlangıçta çok gayretle oluşturduğu tüm iyi niyeti baltalıyor. Bunlar kesinlikle son derece kafa karıştırıcı gelişmeler, çünkü filmin başlangıçta iyi işleyen bazı yönlerini etkiliyorlar, örneğin geriye dönüp bakıldığında neredeyse hiç de iyi durmayan ustaca düzenlemesi gibi. Başarısına göre, bazı unsurlar film boyunca sağlam kalıyor, örneğin başkahraman LaKeith Stanfield’ın büyüleyici anlatımı, Alexei Aigui’nin mükemmel orijinal müziği ve Cole’un hikayesini anlatmak için kullanılan fotoğraf ve arşiv görüntülerinin güzel seçkisi. Bu yayının ikinci yarısı da ilk yarıdaki kadar iyi bir şekilde bir araya getirilmiş olsaydı, gerçekten öne çıkan bir belgesel olurdu. Ancak şu anki haliyle, yetenekli ve gizemli bir karakter hakkındaki ilgi çekici bir hikaye için talihsiz bir son olan, eserin sadece yarıda kaldığı hissi uyandırıyor.

DAMNED DAMNED 2024 1080P DOWNLOADMAGNET